De rotsen, met dubbele bedoeling 'Wishing Wells' genoemd, heb ik gemaakt vanuit het idee dat iedereen op een bepaald moment iets zou willen veranderen, iets naar zijn/haar hand zou willen zetten. De onpeilare diepte in wonderlijke kleur in een versteende poel geven een dubbel gevoel. Want het water is geen water en wensbronnen daar geloven we al heel lang niet meer in.
Dit is een versie op doek, waar het omsloten water weer uitbreekt, randen tot filigraan uitspaart. Water is altijd in beweging, mensen ook. We bewegen en veranderen, breken uit en passen ons weer aan. Zo ook het pad dat we lopen.